Sprawy Miejskie

DK po wyborach - głos polemiczny

Szczegóły

Utworzono: niedziela, 30, styczeń 2011 16:08

Opublikowano: niedziela, 30, styczeń 2011 16:08

Na kogo część wschowskich społeczników mogła liczyć i jakie w efekcie są tego rezultaty, to przede wszystkim zajmuje Tomka Szwarca w artykule, który polemizuje z jedną z tez autorki tekstu DK po wyborach (red.)

Wprawdzie w  ostatnim czasie miałam ogromne wrażenie, że celem naszych władz, „matki” DK, było zahamowanie owych bodźców tak, aby „usunąć” ludzi z ideą, ludzi z pomysłem na  nasze miasto. Słuchając wszelkich  żalów zaczynałam czuć się jak w Orwellowskiej powieści i ogarniało mnie uczucie zgrozy, którą spotęgowała wizyta w leszczyńskim  DKF-ie. Banalna wizyta - znienacka, brutalnie ugięła me kolana i ponownie pobudziła umysł do analizy. Dwie ideologicznie podobne, instytucjonalnie powiązane przedmioty dyskusji, a tak odmienne efekty działań! Aż prosi się o sąd (społeczny oczywiście).

Niesmak trwał jakiś czas, nastąpiła wymiana słów z kilkoma lokalnymi aktywistami i kolejna porażka. Słyszę o planie połączenia kultury i sportu! Słyszę o kolejnych politycznych układach mających, tak naprawdę, nie wiadomo,  co na celu. Matka (gmina) podejmuje kolejną myśl, która nie jest odzwierciedleniem wizji kultury, którą mają ludzie naprawdę w nią zaangażowani, myślący o niej przez duże „K”.

Rzućmy nasze dziecko lwom na pożarcie. Przecież Władza wymaga poświęceń – dobrze. Ale czy w zamian za ideę propagowania sportu mamy poświęcić ideę kultury przez  naprawdę duże „K”? Sława tego dokonała, czy słusznie? Czy jest szansa na dialog, którego brak odczuwamy nieustannie? Czy znajdą się mędrcy gotowi pochylić czoła i - przyznając się do błędów - szukać oświecenia wokół siebie? Czy gmina może stać się wyrozumiałą, konsekwentną i kochającą matką? Czy zdobędzie się na sprawiedliwy osąd?

(Katarzyna Owoc-Kochańska, DK po wyborach)

Nie mogę nie zareagować na tekst Katarzyny, choć obiecywałem sobie nie wspominać już o Domu Kultury. Jest bowiem dla mnie jasne, że w przypadku tej instytucji zabieg chirurgiczny jest niewystarczający. Potrzebna jest trudna, ryzykowna, wymagająca odwagi operacja.

Zdecydowanie nie zgadam się z tezą postawioną przez autorkę, że nasza wschowska władza steruje DK, a tym bardziej, że obcina i tłamsi tych, którzy mają jakieś pomysły i próbują je realizować.

Jestem zdania, że sprawy wyglądają odwrotnie.

Czasami zastanawiałem się, czy  Burmistrz Wschowy nie powinien częściej  reagować na trudności, jakie wschowscy społecznicy napotykali  w zetknięciu z Domem Kultury. Raczej tutaj dostrzegałbym problem.

Moje wątpliwości jednak  zazwyczaj były rozwiewane, kiedy idąc  z  ulicy Daszyńskiego przez  Westerplatte kończyłem swój spacer na  Rynku,  a konkretnie w gabinecie Burmistrza Miasta i Gminy Wschowa, otrzymując wsparcie w swoich działaniach.  Przykładem są moje drewniane figury stojące we wschowskim parku przy ul. Herbergera, w których realizacje intensywnie jest i był zaangażowany Wydział Promocji i Rozwoju.   Dowodem współpracy są również spotkania z podróżnikami, realizowane przez stowarzyszenie „Twórcze Horyzonty” w Sali Posiedzeń wschowskiego Ratusza.

Innym przykładem  wspierania społeczników jest przykład   pani Marty Małkus i jej inicjatywa sesji popularno-naukowych. Mimo tego, że pod organizacją sesji podpisuje się Stowarzyszenie Kultury Ziemi Wschowskiej, to nie jest tajemnicą  spore zaangażowanie „Matki”.
Jeszcze innym przykładem jest aktywność malarza, pana Marka Chojnackiego, który przy udziale „Matki” zrealizował autorską wystawę w Sali  Gotyckiej.

I na koniec obalając tezę „Matki”, hamującej inicjatywy ludzi z ideą jest przykład  pana Piotra Dziełakowskiego, któremu UMiG pomógł wydać album z fotografiami jego autorstwa.

Zostaje nam również nasz muzyczny rodzynek – zespół Meagre Quartet, który w swoich działaniach również znalazł  wsparcie Burmistrza Wschowy. Sądzę więc, że refleksja Kasi mogła powstać na przykładzie innych zjawisk, których (poza jednym głośnym) nie dostrzegam.

Przytoczyłem przykłady ludzi lub grup bliskich mojemu sercu. Miałbym ochotę wejść na pole sportu i powyszukiwać kilka analogicznych przykładów. Sport jednak nie jest moją mocną stroną.
Choć przewrotnie mogę postawić tezę, że nie ma w naszym mieście osób, działających na tym polu, którzy zwracaliby się do Burmistrza z prośba o pomoc. Z tego co wiem, nie mają takiej potrzeby żeby z problemami zwracać się aż do burmistrza. Szczęściarze ci sportowcy.

• « poprz.
• nast. »