Sprawy Miejskie

Rzucać gałęziami nie będę, ale pisać nie przestanę

Szczegóły

Utworzono: wtorek, 28, sierpień 2012 06:33

Opublikowano: wtorek, 28, sierpień 2012 06:33

Janina Grzyb

      Spokojne i ciche wakacje samorządowe zakończyły się mocnym uderzeniem. Nie był to jednak jeden z koncertów muzyki big-beatowej, jaki przygotowało CKiR z okazji zakończenia lata, ale widowiskowe uderzenie w stół na rozpoczęcie powakacyjnej sesji rady miejskiej. Sprawę w swoje ręce wziął jeden z mieszkańców Wschowy, który, jak sam twierdzi, (z bliżej mi nieznanych powodów) został przez władze miejskie wykluczony z naszej wschowskiej społeczności. W bojowym nastroju, z widocznymi oznakami wzburzenia emocjonalnego wtargnął na salę obrad i rzucił na stół dość pokaźną wiąchą suchych gałęzi.

      Nastąpiła chwilowa konsternacja, zdziwienie a nawet rozbawienie, bo mieszkaniec zażądał natychmiastowego uporządkowania tzw. Parku Wolsztyńskiego i usunięcia wszystkich badyli i konarów stwarzających zagrożenie utraty zdrowia i życia dla ludzi a nawet zwierząt. Zgromadzonym dał na to 15 minut. Niestety nie doczekał spełnienia ultimatum, bo ani burmistrzowie, ani radni, ani też zgromadzeni obserwatorzy nie zerwali się do wielkiego czynu społecznego. Skutecznie zadziałała Straż Miejska i uniemożliwiła kontynuację misji, jaką sobie wyznaczył zdesperowany mężczyzna. Zdarzenie to przypominało scenę z jakiejś tragikomedii. Z jedną różnicą - w tragikomedii wszystko dobrze się kończy, natomiast za występ z badylami na sesji mieszkaniec prawdopodobnie zostanie ukarany mandatem a w najlepszym razie pouczeniem. Znając owego pana, na pewno tylko na tym się nie skończy. Nie była to jego pierwsza i zapewne nie ostatnia wizyta na sesji rady. Zwykle wszelkie żale i pretensje pod adresem burmistrzów, radnych i większości urzędników artykułował słownie lub za pomocą licznych wypowiedzi pisemnych. To, że tym razem na dowód swoich racji chciało mu się taszczyć suche badyle przez całe miasto może świadczyć o tym, że naprawdę musiała go ,,wziąć cholera”, podobnie, jak innego mieszkańca na widok zaśmieconej posesji.

      Desperacja tego pana przypomniała mi inną, dość oryginalną, raczej nieszczęśliwą, dawno nieżyjącą postać naszego miasta. Ona także miała swoje sposoby na skuteczność załatwiania spraw w urzędach i osobliwe podejście do władzy (nie bała się nikogo, nawet władzy, tej za komuny). Wtedy, kiedy nie chciano dopuścić jej do najważniejszego (jej zdaniem) urzędnika, to zawsze ze śpiewnym wschodnim akcentem mówiła: ,,Ty mnie puszczaj, bo ja nie bede gadala z nogami, ja musowo z glowo”. Tak też zrobił oburzony mieszkaniec. Nie zwrócił się do nóg, czyli do urzędników i pracowników odpowiedzialnych za stan parku, ale przyszedł do burmistrzów (może  i radnych), do najważniejszych głów w mieście. Wspomniana przeze mnie Pani z reguły załatwiła to, co chciała, stosując bardziej drastyczne argumenty niż suche badyle. Podobieństwo w zachowaniu obu osób i styl, w jakim domagali się rozwiązania problemu są niemal identyczne. Jednak nie spodziewam się, że wizyta mieszkańca na sesji przyniesie szybkie rozwiązanie problemu, który tak go zbulwersował. Całe zdarzenie nie wywarło większego wrażenia na władzach miasta oprócz uśmiechu politowania i lekkiego strachu, że badyl wyląduje na którejś z ważnych głów. Ja na miejscu władz nie lekceważyłabym tej wizyty, bo takich ludzi, którym puszczają nerwy i ,,bierze cholera” jest coraz więcej w mieście.  W żadnym przypadku, czy to chodzi o zagrażające gałęzie, czy o inną ważną sprawę nie popieram i nie zachęcam nikogo do takiego sposobu wyrażania niezadowolenia i dochodzenia swoich racji, jakim posłużył się wspomniany mieszkaniec. Nigdy nie zdobyłabym się na taką manifestację i wyartykułowanie w podobny sposób swoich roszczeń wobec władzy, ale muszę przyznać, że rozumiem wzburzenie mężczyzny.

      Wiem, że pielęgnacja i utrzymanie porządku na wszystkich terenach zielonych w mieście nie należy do czynności żadnego z trzech burmistrzów. Jednak obowiązkiem władzy jest nadzór i egzekwowanie wywiązywania się z zadań powierzonych pracownikom jednostki podległej UMiG. Taką jednostką jest CKiR, która to od ponad roku ma podobno fachową ekipę do prowadzenia wszelkich prac związanych z utrzymaniem i porządkowaniem zieleni miejskiej. A parki i inne tereny wyglądają jakby od dawna nie miały gospodarza i opiekuna z prawdziwego zdarzenia. To widać a nawet czuć. Jak na ironię albo zrządzenie losu, w dniu kiedy wzburzony mieszkaniec rzucał gałęziami w sali obrad miejskiego ratusza, z konieczności (z ważnych powodów zamknięta ulica Kościelna) musiałam przejść alejką wzdłuż murów obronnych w parku przy ul. Rogalińskiego. W niewielkiej odległości od ratusza omijałam nie tylko dziury w nawierzchni, ale także cuchnącą, zaśmieconą, ledwo sączącą się fontannę (tak, tę samą, na której powinna stać figurka nagiego Flecisty), wielkie i suche gałęzie, butelki, puszki i śmierdzącą, pozostawioną po koszeniu trawę, która po deszczu zamieniła się w kompost. Paradoksem jest to, że fachowa ekipa rżnie krzewy i gałęzie drzew do tego stopnia, że po zabiegu nie przypominają żywych roślin a zostawia suche, obumarłe gałęzie a nawet drzewa (np. brzoza na zrewitalizowanym skwerze w Rynku lub stara wierzba w parku przy Rogalińskiego).

      To, że rozumiem wzburzenie mieszkańca, to nie wszystko. Ja, pomijając jego niestosowne zachowanie i niewyszukaną umiejętność doboru słownictwa, to się z nim nawet solidaryzuję. I to nie tylko ze względu na poruszony ważny problem, ale na to, jak pan burmistrz traktuje tych mieszkańców a nawet radnych, którzy próbują cokolwiek poprawić, zwrócić uwagę na nieprawidłowości, uciążliwości miejskie, złą pracę urzędników. Każdy z nas (bo to mnie też dotyczy), kto spróbuje cokolwiek skrytykować lub domaga się zmiany jakiejś decyzji, traktowany jest jak malkontent, wichrzyciel, niewdzięcznik, który nie widzi tych cudownych przemian w naszym mieście. Już niemal każdy, kto inaczej myśli, kto pozwala sobie mieć inne zdanie, to przeciwnik, wróg niegodny zaufania, czyhający na stanowisko burmistrza. My piszący, możemy wytykać błędy, pokazywać palcem bałagan, ale w najlepszym razie jesteśmy traktowani jak skutecznie otrząsany pył z rękawa garnituru. Choć nie znajdujemy posłuchu u władz, dalej będziemy robić swoje. Nic ani nikt nas nie zmusi do milczenia. Nawet pracownik CKiR, który zamiast wziąć się za szkolenie w zakresie pielęgnacji drzew albo kultury słowa, traci czas na anonimowe wpisy na oficjalnej stronie i takich, jak ja najchętniej by wyeliminował od zaraz, ale łaskawie poczeka aż: ,,stare, pożółkłe owoce zgniją” i już nie będą przeszkadzać i zagrażać jednostkom wybitnym, uczonym, prawym, o jedynie słusznym zabarwieniu politycznym.

      Rzucać gałęziami nie będę, ale pisać nie przestanę. Czy się to komuś podoba czy nie, to uważamy (ja, pan z badylami i wielu innych mieszkańców), że mamy prawo domagać się od burmistrzów, aby rzetelnie nadzorowali i obiektywnie oceniali wykonywanie obowiązków przez osoby zajmujące stanowiska publiczne. Takiego samego zdania są niektórzy radni. Mają oni nad nami przewagę, bo my nie otrzymamy żadnej odpowiedzi na pytania i wątpliwości, a radnemu pan burmistrz musi odpowiedzieć. Z tego przywileju skorzystał radny Mazur, który spokojnie i rzeczowo zapytał o ocenę pracy dwóch pracowników samorządowych - panów Chałupki i Rękosia, których działalność nie jest dobrze postrzegana przez wielu mieszkańców, a niektóre wydarzenia związanie z ich udziałem podważają społeczne zaufanie do całego samorządu. Jak zawsze, wszelkie uwagi i spostrzeżenia dotyczące niewłaściwej pracy a nawet zachowania niektórych urzędników pan burmistrz przyjął z ledwo ukrywanym oburzeniem i stwierdził, że to tylko subiektywne oceny opozycji. Nic nowego, pan burmistrz nie widzi podstaw do krytyki swoich pracowników, nic się złego nie działo, wszystko jest w należytym porządku, tylko my się czepiamy i wymyślamy. Niejeden może pozazdrościć wyrozumiałości i przychylności takiego pracodawcy. Nie dość, że ma pełne zaufanie to jeszcze publicznie chwali: ,,Jestem zadowolony i pozytywnie oceniam pracę obu panów”! Pan burmistrz zapomniał, że burmistrzem jest albo będzie z woli mieszkańców. I to z ich zdaniem powinien się liczyć, dla nich pracować a nie chronić i bronić podległych sobie pracowników. Wierni, ale mierni urzędnicy mogą tylko zaszkodzić w osiągnięciu celu. Zastanawiam się, czy czasami mocne uderzenie w stół (niekoniecznie używając rekwizytów) nie byłoby lepszym sposobem niż spokojne, wyważone wypowiedzi i zapytania radnych. Może wtedy pan burmistrz otworzy szerzej oczy i zobaczy to, co my widzimy. Może choć raz spojrzy obiektywnie na efekty (a raczej ich brak), a nie będzie kierował się nie sentymentem do wiernych pracowników samorządowych.

• « poprz.
• nast. »